Taaltrend

Als mijn dochter tegen me zegt: ‘Je moet nog even dit of dat,’ dan riposteer ik vanzelfsprekend met: ‘Ik moet niets.’

Sommige trends vallen niet op, totdat iemand je erop attendeert. Dan hoor je ze plotseling overal. Mijn vader wees me er laatst op dat men tegenwoordig beslissingen – en ook besluiten – maakt.

Er is iets merkwaardigs aan de hand in de Nederlandse taal: aan de ene kant worden zaken steeds persoonlijker, terwijl aan de andere kant schrijvers alle registers opentrekken om maar zo onpersoonlijk en indirect mogelijk te communiceren.

Met stip binnen op één in de stopwoordentoptien: ‘sowieso’. Zelfs ik zeg het vaak – vaker dan me lief is – maar het is dan ook een fijn stopwoord.

Ondanks mijn strakke werkschema kan ik het niet laten een taaltrend onder de aandacht te brengen, of, zoals ik steeds vaker hoor, ‘voor het voetlicht te brengen’.

Raar eigenlijk: dat je je leven lang een woord gebruikt, zonder bij de betekenis of het nut stil te staan. Zo wees een vriendin me vorige week op het veelvuldig gebruik van ‘eigenlijk’.

In haar jeugdige enthousiasme, zegt mijn dochter weleens dat ze ergens ‘zin in in’ heeft (uitgesproken als [zininin]). Maar volwassen taalgebruikers gooien er ook graag een schepje bovenop(op).

Is het je ook opgevallen? Ook de weekendwens is trendgevoelig. Wensten werkrelaties me een jaar of vier geleden nog een ‘fijn weekend’, een jaar of twee geleden veranderde dat in een ‘prettig weekend’. (Alleen wereldvreemde bibliothecarissen hebben het nog over het ‘weekeinde’.) Dit jaar doe je niet meer mee als je een ‘prettig’ of een [...]

Soms duurt het heel lang voordat een taaltrend tot me doordringt. Dat is ook het geval met ‘boeien’, naar ik inmiddels begrijp doorgaans gebruikt door kinderen om aan te geven dat ze maling hebben aan wat ze zojuist is meegedeeld. Sinds ook volwassenen ‘boeien’ zeggen (uitgesproken als [boejuh]) is de hinderlijkheid van deze trend pas [...]