Next level

De dagen zijn donker en veel te kort. Een uitgelezen moment om weer eens ouderwets te gaan zeuren over taaldegeneratie; over dat bijna iedereen tegenwoordig beslissingen en besluiten maakt en niet meer neemt. Gelukkig maar voor jullie, eiste een heimelijk genoegen mijn onverdeelde taalaandacht en doorkruiste zo dit mopperige plan.

In het weekend kijk ik graag naar de ‘blinde audities’ van The Voice. De endorfinereceptoren in mijn hersenen maken iedere keer dat de juryleden draaien voor sympathiek aanstormend talent een vreugdesprongetje. Als het talent té vol van zichzelf is of gewoonweg stom, dan gnuif ik in mijn vuistje wanneer er niet gedraaid wordt. Ik blijf de omdraaibare stoelen een briljant concept vinden, dat ik beloon door te kijken naar dit ‘volkse’ vermaak, waar ik als afgestudeerd cultuurwetenschapper natuurlijk ver boven zou moeten staan.

Afgelopen weekend drong het tot me door dat de juryleden en presentatoren elk seizoen een nieuwe en vaak hoogst irritante uitdrukking koesteren. In de beginjaren van The Voice was alles en iedereen ‘de bom’. Niet alleen begrijp ik niet hoe dat iets positiefs kan zijn, uit de mond van Angela Groothuizen was het pure horror.

Twee jaar geleden moest iedereen dringend uit zijn comfortzone [komfurtzoon] komen. Waarom eigenlijk? Ik zoek al jaren vergeefs naar die van mij. Ik hoop nog steeds dat ik op een mooie dag een deurtje ontdek in mijn slaapkamer, waarachter zich een knus holletje openbaart, met zachte zitzakken, roze velours gecapitonneerde wanden en stapels nog ongelezen boeken van David Mitchell. Voor de Potter-adepten onder jullie: mijn eigen room of requirements.

Terug naar The Voice. Dit jaar is alles next level. Niet alleen de opgave om ten minste één stoel om te zingen (‘next level challenge’) maar ook de uitvoering van een liedje kan next level zijn. Dat is dan een ‘next level performance’. Zelfs de iets te opzichtig geplacete producten van New York Pizza zijn next level, waarmee waarschijnlijk bedoeld wordt dat ze ongekend goor zijn.

Vooral Waylon bezigt graag dit soort termen, om zijn internationale talent te onderstrepen. Hij zegt ook graag ‘you nailed it’ en dan liefst nog lullig semi-Hollands: ‘Je hebt deze song helemaal genaild.’ Net als dat hij graag getouched wil worden door een uitvoering. Meer woorden wil ik niet aan hem vuilmaken.

Volgende week beginnen de battles. Daar kijk ik niet naar, want die vind ik stom. Slijmen de juryleden in de eerste ronde zich drie keer in de rondte om een talent voor zich te winnen, offeren ze die vervolgens rücksichtslos op omdat dat ‘zo’n vette battle’ oplevert. Nee, ik ga nu weer een paar maanden heel intellectueel zitten doen thuis (Netflix kijken) en me alvast verheugen op volgend seizoen.