Onze taal is een levende taal. Daarmee bedoel ik dat hij constant verandert. Je zou het ook hipper kunnen zeggen: ‘taal is een dynamisch gebeuren’ – of nog erger: ‘een dynamisch ding(etje)’. Elke nieuwe druk van de Grote Van Dale krijgt er duizenden woorden en uitdrukkingen bij, en zo verdwijnen er ook weer duizenden, in onbruik geraakte woorden en uitdrukkingen geruisloos uit dit boek, dat ik zie als de registratie van de Nederlandse taal.
Tot mijn grote vreugde bevat het woordenboek ook nog een aantal ‘vergeten woorden’, die ik graag in het dagelijks taalgebruik zou verwelkomen als herintreder. Zoals daar zijn: versmachten ‘weg kwijnen’- laatst nog gehoord in de voorgelezen versie van een Pippie Langkous-verhaal. Ook ben ik erg dol op reuze, véél charmanter dan super. En zou het niet leuk zijn als men weer ‘drommels’ zou gaan zeggen? Als ik nog verder terugga in de tijd kom ik bij hinase, uit de elfde eeuwse versregel: Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hic anda thu (‘Zijn alle vogels begonnen met nesten bouwen, behalve ik en jij.’). Hinase is toch oneindig veel mooier dan behalve? Kwestie van stug volhouden: als jij en ik het gaan gebruiken en het slaat aan, dan staat het over een jaar of vijf in het woordenboek. Hinase als je het niet een reuzeleuk idee vindt…
