Sinds ik minimaal een dag per week werk ten burele verschijn van een van mijn opdrachtgevers, jeuken mijn handen om een blog te wijden aan kantoorjargon. Want tjongejonge, er wordt wat hoog over opgeschaald, aangehaakt en ingeschoten. Japke D. schrijft daar letterlijk boeken over vol, daarom heb ik besloten haar duiven lekker te laten zitten.
En daarmee heb ik direct het bruggetje gebouwd naar het echte onderwerp van dit blog: hinderlijk jongerenjargon. En jaar geleden, of misschien wel al twee, was alles ‘oprecht’ wat de klok sloeg bij onze dochter. Ze wist in bijna elke zin oprecht te verwerken, wat ik oprecht dan weer reuze knap vind. Van het nog wel enigszins acceptabele ’Ik heb oprecht zin in stamppot’ tot: ‘Mam, mag ik oprecht een panty van je lenen?’ Ehh …
Het duurde even voordat ik de opvolger van oprecht in het snotje had. Dit neefje valt namelijk minder op. Sterker nog, ik heb hem in dit blog al gebruikt. Sinds een maand of wat is volgens mijn dochter alles ‘letterlijk’. En met alles, bedoel ik ook letterlijk ALLES. Het erge is nog, dat het een heel besmettelijk stopwoordje is. Waarschijnlijk omdat het – nog veel meer dan oprecht – zo universeel bruikbaar is.
Over besmettelijk gesproken, is het jou ook opgevallen dat niemand nog iets zegt, vindt of meldt? Mensen geven alleen nog aan. Ja heus, ga er maar eens op letten. Het erge is nog dat sinds de aangeeftrend me is opgevallen, ik mezelf betrap op dit malle woordgebruik. Als ik op tijd merk dat ik iets dreig aan te geven, lukt het gelukkig steeds beter om er nog snel een zei of vond van te maken.
Taal verandert, daar kan ik mee leven. De vraag die zich in dit geval met enig geweld aan me opdringt is: WAAROM? Een voorwerp geef je aan, dat is duidelijk. Je grenzen, een tijdstip, locatie of object van je keuze, prima. Maar een mening, opmerking of reactie? Ik snap het al: ik moet mijn taalgebruik dringend opschalen. Liefst hoog over, wat dat ook mag betekenen.
