Een jaar of 18 geleden bezocht ik voor het eerst New York. Ik kon er maar niet over uit dat iedere winkelbediende me bij binnenkomst vroeg hoe het met me ging en me bij weggaan allerhartelijkst een goede dag wenste. Ik vond het opdringerig, nep en impertinent. Later, toen mijn liefde voor deze stad groeide, besloot ik dat als ik ze niet kon verslaan, ik ze maar beter kon omarmen en ging ik hartelijk en welgemeend meedoen aan deze sociale schijnvertoning. Want laten we wel wezen: geen van deze mensen interesseerde het een deuk hoe het met me gesteld was of hoe mijn avond eruit zou zien.
Sinds een half jaar – of misschien al langer – is dit fenomeen overgewaaid naar Amsterdam. Omdat ik me niet heel vaak buiten de stad begeef, kan ik niet zeggen of het ook elders in het land de gewoonte is geworden om elkaar te pas en te onpas een fijne dag te wensen. Ik weet nog wel dat ik hogelijk verbaasd was toen het meisje bij de bakker me voor het eerst een fijne dag toewenste. Nu doet iedereen het. De kassières van Albert Heijn menen het nog het minst.
