Zometeen

Op een zwoele zomeravond, nog niet eens zo heel lang geleden (afgelopen zondag), genoot ik van een prachtige aquarelzonsondergang op een gezellig terras aan de Amstel. De drank vloeide rijkelijk, de sfeer was goed en iedereen babbelde met iedereen.

Zonder enige sturing van mijn kant, ging het gesprek al snel over taalergernissen. Zeg maar was al snel aan de beurt, gevolgd door dan heb ik zoiets van. De van oorsprong uit Limburg afkomstige horeca-eigenaar in ruste vertelde schier schuimbekkend dat hij allergisch is voor het voorvoegsel top-. ‘Iedereen vindt alles maar top!’ Na enig doorvragen bleek dat niet zozeer een taalergernis, als wel afgunst jegens mensen die een hogere trede van de maatschappelijke ladder hadden weten te bereiken, zoals topmanagers en topjuristen.

De mannelijke component van een vers verliefd stel bracht ‘zometeen’ in. Volgens hem zegt men dat op televisie steeds vaker: ‘Nu eerst de reclame, zometeen het weerbericht.’ Vervolgens richtten zes paar ogen zich verwachtingsvol op mij: de vermeende neerlandica van wie men niet alleen in alle redelijkheid mag verwachten dat ze het hele Groot Woordenboek der Nederlandse Taal letterlijk kan citeren, maar die ook nog over iedere taalkwestie een zinnige mening heeft. ‘Uhm… tja, het is spreektaal: met zo meteen bedoelen ze: straks, daar is eigenlijk niks mis mee als je het mij vraagt.’ Een ongezellige stilte volgde …. ‘Weet je wat erg is? Dat gaat um niet worden, bracht ik daarom maar snel in, om de avond te redden. ‘Jaaaa!!!,’ riepen vijf mensen instemmend. De horecaffer keek me glazig aan.