Zoals uit mijn vorige blog al bleek, ben ik dol op etymologie. Een plotseling inzicht over de herkomst van een woord kan tot een fijne aha-ervaring leiden. Zo kreeg mijn dochter afgelopen weekend na een kinderfeestje een plastic emmertje mee met vies, roze plakspul. Het bleek een gevangen suikerspin te zijn. De aha-ervaring kondigde zich aan op het moment dat ik de Franse naam voor suikerspin zag: barbe à papa (‘papa’s baard’?). Natuurlijk! Dat malle, roze, pluriforme wezen, is genoemd naar een suikerspin! Steek hem een stok in zijn achterste (onderste?) et voila! De (originele) herkenningsmelodie zegt het al: ze kunnen wat ze willen worden: dun, dik of rond, kort, vierkant, lang.
Suikerspin zonder stokje
