Dat het Engels als een vloedgolf het Nederlandse taalgebied overspoelt, dáár verzet ik me allang niet meer tegen. Waarom vechten tegen de Bierkaai? (U kent haar wel, de tante van de Mosselman.) En er zijn heus wel Engelse woorden te bedenken, die beter dan hun Nederlandse verwanten uitdrukken wat we willen zeggen. Understatement bijvoorbeeld, of zijn hier nog toepasselijker antoniem: overstatement.
Alsof het niet al erg genoeg is dat we – in navolging van de Engelsen – alle samenstellingen los schrijven (klas lokaal, pinda kaas en wat te denken van yoga matten: een nieuwe vechtsport?). Of dat we het per se over social media moeten hebben (what the hell is er mis met sociale media?) en over sale, meeting en kids. Nóg taalarmoediger vind ik de trend om Engelse werkwoorden te gebruiken in een verder hoofdzakelijk Nederlandse zin.
Al in 2010 hoorde ik iemand zeggen dat hij het wel ‘zou experiencen’. Vorige week vroeg een keurige mevrouw vóór mij op de fiets door de telefoon: ‘Waar gaan we elkaar meeten?’ en gisteren hoorde ik op een congres een hotemetotin vertellen: dat ‘we hiermee een buikgevoel staten.’ Ik ga hier heel diep van sighen.
